มือถือกับรถไฟฟ้า

วันนี้ไหนๆก็ระดมโพสต์ไปแล้วสามอัน ขอพื้นที่บ่นอีกหัวข้อนึงละกัน

อันนี้เป็นเรื่องที่เห็น ที่รู้สึกมาพักใหญ่มากๆ แต่เริ่มทนไม่ไหวแล้ว ขอเอามาเล่าสู่กันฟังละกัน
เหตุเกิดบนรถไฟใต้ดินขบวนหนึ่ง ตอนเดินเข้าไปก็ไม่ได้อะไรเห็นคนสองคนนั่งตรงข้ามกันอยู่ แล้วก็คุยโทรศัพท์อยู่ทั้งคู่ เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ว่าเราจะนิยมคุยโทรศัพท์ ถึงแม้ว่าจะมีสักขีพยานนับร้อยนั่งสลอนกันอยู่
คนที่หนึ่งชีเป็นผู้ชายร่างยักษ์ เอาพัดอันใหญ่มากป้องปากไว้ ตอนแรกเราก็โอเควะ อย่างน้อยเค้าก็พยายามที่จะไม่่ส่งเสียงออกมารบกวนคนอื่น แต่แม่เจ้ามันไม่เป็นแบบนั้น เสียงชีดังมาก แล้วมันเป็นเรื่องที่ส่วนตัวมากๆ เข้าใจว่าเค้ามีสิทธิ์ในการคุยโทรศัพท์ แต่เค้าคิดไม๊ว่าเค้ากำลังละเมิดสิทธิ์เราอยู่ เราไม่ได้สนใจ ไม่ได้อยากฟัง แล้วทำไมเราต้องทนฟังด้วย
คุณคนตรงข้ามก็ไม่ต่างกัน คุยเสียงดังมาก ก็ไม่เข้าใจว่าเสียงรฟฟมันดัง หรือหูไม่ค่อยดีกัน จะตะโกนกันทำไม ไม่รู้สึกเคอะเขินกันเลยเหรอ

จริงๆบนรถเมล์เราก็คงเจอเหมือนกันแหละ แต่รถเมล์เสียงมันดังป่ะ เราก็เลยไม่ค่อยรู้สึกกันเท่าไหร่ เราน่าจะรณรงค์การใช้โทรศัพท์แบบมีมารยาทมากกว่านี้หรือเปล่า

ไหนๆก็ไหนๆขออีกเรื่อง คุยโืทรศัพท์ตอนขี่มอเตอร์ไซค์ พี่คะพี่ไม่มีไรหุ้มกระดูกพี่นะคะ แล้วอยู่ดีๆพี่ก็ชะลอรถหยิบโทรศัพท์เนี่ย หรือไม่ก็ถือโทรศัพท์มือนึงจับแฮนด์มือเดียวกลับรถเนี่ย เรื่องมันคอขาดบาดตายขนาดที่เราควรเอาชีวิตมาเสี่ยงขนาดนี้เหรอ

คุยตอนขับรถเหมือนกัน เราไม่เถียงหรอกนะว่าเราก็เป็นคนนึงที่ใช้ แต่เราพยายามใช้ให้น้อยที่สุด ไม่ก็ผ่าน small talk แต่สิ่งนึงที่เรารู้ตัวเลยคือพอคุยโทรศัพท์ไปขับรถไป มันดึงสมาธิจากการขับรถไปจริงๆนะ แล้วที่เจอเป็นประจำเนี่ย วิ่งเลนขวาบนทางด่วน ขับช้ามาก จี้ก้แล้ว เปิดไฟก้แล้ว ไม่สำนึก พอแซงไปได้ โอ้ววว คุยโทรศัพท์อยู่

ทำไงเราถึงจะใช้โทรศัพท์กันอย่างมีคุณภาพมากขึ้นนะ 

Lunch

Today lunch at 青いりんご
Curry with salmon fried, super full (＞人＜;)

ヨーロッパの予定

私といい仲間は大学生からヨーロッパ行くの予定があるんだ。もう７年－８年くらい、今からはじめる！
どこに行くとか、何泊に泊まるとか、まだ決まったないけど、いいstartと思う。　これから少しずつ考える！　

２９歳になりました。

もう２９になりました。なんか、自分の事全然考えない。どうなるとか、これから何をするとか。学校をやめたけど、今まで何もしなかった。ゲームとネットをばかりだ、辞めたほうがいいんだと思う。でも、できなかった。どうしょう！どうしょう！